Voor aanvang van de zevende etappe, van Iquique naar Uyuni, was Hans Vogels nerveus. “Gruwelijk zenuwachtig.” Bij aankomst in Bolivia bleek het nergens voor nodig te zijn geweest. Vogels zette een keurige achttiende tijd neer en had een geweldige dag. “Ik ben zo blij als een jonge hond. Helemaal happy.”
De zenuwen voor de start vonden hun oorsprong een jaar geleden. In de etappe naar Uyuni, op 3000 meter gelegen, was Vogels hartstikke ziek toen. Als een vaatdoek hing hij op de motor. “Daardoor zag ik er nu vreselijk tegenop. Maar ik had nergens last van. De mensenmenigte heb ik vorig jaar totaal gemist, nu heb ik er met volle teugen van genoten.”
Niet alleen van de feestende Bolivianen. Ook op de 321 kilometer lange proef had Vogels het naar zijn zin. “Ik heb zo lekker gereden. Het begon met een heel technisch, enduro-achtig stuk. Ik kon zonder moeite naar Pizzolito rijden en hem inhalen. Daarna heb ik nog een Chileen opgehaald en in het slotstuk zat ik aan het wiel – eindelijk! – van Laia Sanz. Er is maar één moment geweest waarop het even spannend was. Ik heb het er net met Frans Verhoeven over: een moddergat waar ik maar net overheen kon springen. Dat was een beste sprong.”